pict На главную сайта   Все о Ружанах pict
pict  
 

MIKOŁAJ ROZANÓW

POWIAT PRUŻAŃSKI
(SZKIC HISTORYCZNY)

PRUŻANA.
1935.

Назад Оглавление Далее

ROZDZIAŁ I.
Ogólny przegląd zdarzeń historycznych.

 

Skreślenie dziejów naszego powiatu z czasów najwcześniejszych nastręcza duże trudności. W mglistej oddali minionych stuleci giną ślady pierwotnych Słowian, a nawet i czasy późniejsze, do XIV wieku, nie zostawiły nam bliższych i bardziej konkretnych wiadomości dziejowych. W tych odległych czasach powiat nasz, odgraniczony od zachodu nieprzebytemi kniejami puszczy Białowieskiej, od południa szerokim pasem puszczy Kobryńskiej 1), a od wschodu i północy moczarami bagnistych i lesistych kotlin rzek Narwi i Jasiołdy, leżał na uboczu ówczesnych szlaków handlowych. Jeszcze dłuższy czas nie przedstawiał on terenu, o posiadanie którego rywalizowałyby sąsiednie mocarstwa. Miast, któreby zasługiwały na wzmianki kronikarzy nie było, więc dłuższy czas nie spotykamy w kronikach lub aktach żadnych śladów o naszym terenie. Zorjentować się w różnych jego kolejach losu możemy tylko przez zobrazowanie większych zdarzeń dziejowych o bardziej ogólnem znaczeniu, które nieraz i o nasz powiat musiały zawadzać.

Teren naszego powiatu był zamieszkany oddawna, na długo przed pierwszemi wiadomościami historycznemi, które o nim mamy. W okresie słowian pierwotnych obszary dorzeczy {1} Niemna i Berezyny zamieszkiwało plemię Krywiczan zachodnich, które, zlewając się na południu również ze slowiańskiem plemieniem Dregowiczan iw dorzeczu Prypeci), stało się „osnową współczesnego plemienia białoruskiego" 2). Mamy zarazem wiadomości, że, w zaraniu państw słowiańskich, obszar naszego powiatu był zamieszkany przez plemię Jadżwingów (prawdopodobnie pokrewne z grupą łotewsko-litewską, znane z latopisów ruskich już w X wieku. Prof. Lubawski 3) jest zdania, że Jadżwingowie zamieszkiwali cały obszar naszego powiatu (jak również powiaty Brzeski i Kobryński), a dopiero po wyprawach Włodzimierza Kijowskiego zmuszeni byli cofnąć się dalej na północ poza puszczę Białowieską Nie mniej jednak pewna ich część miała pozostać na miejscu, by stopniowo zlać się z napływającemi ze wschodu i południa plemionami slowianskiemi, Krywiczanami i Dregowiczami. Istotnie spotykamy nawet jeszcze teraz w rejonie tym wiele osiedli o nazwach pokrewnych wyrazom „Jadżwingowie", „Jatwieziowie", jak n. p. Jatwieź, Jatwiesk, Jaźwin, Jaźwiny, Jaźwinka, zaś dane z XVI wieku 4) podają jeszcze więcej nazw tego rodzaju.

Rzadkie i nieliczne były pierwotne osiedla ludzkie, rozmieszczone na naszym terenie w lesistych dorzeczach rzek Jasiołny, Wincwy, Ilsny i Muchawca 5). Myślistwo, rybołówstwo, bartnictwo, później hodowla zwierząt domowych i uprawa roli, prowadzona początkowo w skromnych rozmiarach, dłuższy czas poddostatkiem dostarczały pożywienia mieszkańcom.

W miarę wzrostu i zgęszczania się ludności te środki życia stawały się niewystarczające i stopniowo coraz więcej na pierwszy plan wysuwała się uprawa roli. Krok za krokiem trzebiono {2} puszczą, coraz nowe obszary zajmowała rola, której uprawa staje się odtąd glównem zająciem naszych mieszkańców. Powstawać zaczęly liczniejsze i większe osiedla, zaczęla się akcja osadnicza, początkowo bezplanowa i samorzutna, później stopniowo ujmowana w normy prawne.

Fot. M. Rozanów
Rzeka Jasiolda ok. wsi Zubacze.

W zaraniu dziejów państw słowiańskich nasz teren wchodził w orbitę wpływów politycznych Wielkiego Księstwa Kijowskiego. Wpływy te, zresztą nader luźne, ograniczały się do perjodycznego pobierania danin naturalnych na rzecz książąt ruskich. Chrześcijaństwo, ten ważny czynnik przy tworzeniu się organizmów państwowych w wiekach średnich, oddziaływało {3} bardzo nieznacznie. Pierwsze stale parafje spotykamy w naszym powiecie dopiero w końcu XV wieku 6). Napróżno będziemy do XII wieku szukali na tym terenie śladów form państwowych. Jadżwingowie, którzy zamieszkiwali powiat a później z nim sąsiadowali i zapewne nieraz go w wyprawach łupieżczych odwiedzali, nie posiadali własnych, wyższych form państwowych, nie mogli więc przyczynić się do wytworzenia się trwalszych form ustroju społecznego. Formy te wytworzyły się znacznie później, zrazu pod wpływem księstw Rusi południowej, (ks. Włodzimiersko—Halickiego Romanowiczów), później Wielkiego Księstwa Litewskiego, wreszcie Polski. Aczkolwiek już od XIl wieku te księstwa Ruskie prowadzę w naszych stronach stale powtarzające się wyprawy wojenne (najpierw przeciwko Jadźwingom, później Litwie), nie mniej jednak, wyprawy te nie zostawiają u nas głębszych śladów. Istotny, trwały wpływ tych księstw występował znacznie wolniej, a zaledwie zaczął on docierać do naszych stron, już został zmuszony do ustąpienia miejsca wpływom Wielkiego Księstwa Litewskiego.

Jak już na wstępie zaznaczyliśmy, latopisy aż do XIV w. nie dają nam żadnych wzmianek o miejscowościach naszego powiatu. W opisach walk, prowadzonych przez książąt Ruskich Włodzimiersko-Halickich z Litwą, Jadźwingami, Polską, wreszcie walk pomiędzy samymi książętami dzielnicowymi są wzmianki, najczęściej ogólnikowe, o tych lub innych wojnach, z wymienieniem gdzieniegdzie nazw: „Brześć”, „Słonim”, „Wołkowysk”, „Pińsk" i innych znaczniejszych miejscowości.

Latopisy dają nam krótkie relacje o następujących wyprawach: W r. 1113-m wyprawa Jarosława Swiatopełkowicza, księcia Włodzimiersko-Wołyńskiego, na Jadźwingów, którzy „mieszkali w lasach Litewskich, Polakom przyległych, którą krainę dziś Polesie albo Podlasie od przyległości lasów zowią”.7) {4}

Fot. Ilnicka.
Stare krzyże przydrożne kolo wsi Jakowicze.
{5}

W r. 1205-m najazd Litwy pod wodzą Ziwinbundta i Montwiłta na ziemie Nowogrodzkie, Łuckie, Włodzimierskie, Pińskie, bitwa na „polach Słonimskich", porażka Litwy.8) Kronikarz o roku tym pisze: „Bieda bo bie w zemle Włodzimierściej ot wojowanja Litowskago i jatwiaskago".9)

W r. 1217 (?) najazd Litwy pod wodzą Erdziwiłła na Ruś, zajęcie Brześcia, Mielnika, Brańska, Bielska.

W r. 1220 (?) Litwa pod wodzą Skirmunta toczy z Rusią walkę na brzegu Jasiołdy, uprzednio wojska ruskie znajdują się w rejonie Brześcia.

W r. 1252-m odbywa się wspólna wyprawa książąt ruskich Daniela i Wasylka Romanowiczów na Nowogrodzką rezydencję Mendoga, władcy Litwy, przyczem wyprawa idzie trzema szlakami na Wołkowysk—Mścibów, na Słonim i na Zdzitów.10)

W r. 1277-m wspólna wyprawa książąt ruskich Lwa, Mścisława i Włodzimierza Wasylkowicza w posiadłości Litewskie pod Grodno przez Wołkowysk. Wyprawa wyrusza z pod Brześcia Lit. 11)

Z powyższych wzmianek najwyżej tylko wnioskujemy, że i nasz teren musiał być nieraz widownią tych zdarzeń, gdyż stanowił on dla wypraw wojennych dogodne obejście trudnych do przebycia bagien poleskich w obustronnych wypadach. Litwy i Rusi.

Istotnie już od bardzo dawnych czasów istniał szlak, łączący Litwę z Rusią przez Kamieniec Litewski—Szereszów—Nowy Dwór 12) O znaczeniu tego traktu świadczy fakt założenia już w końcu XIII wieku przez księcia Włodzimierskiego Włodzimierza, syna Wasylka Romanowicza, grodu obronnego Kamieńca (Litewskiego) leżącego na tym szlaku 13), w bezpośredniem sąsiedztwie obecnego naszego powiatu. {6}

W końcu XIII wieku strony nasze wchodzą w skład posiadłości księcia Włodzimierskiego, Włodzimierza Wasylkowicza Prawdopodobnie jeszcze w tym czasie obszar ten tylko nominalnie należał do księstwa; był to zapewne jeszcze kraj pusty (por. wzmiankę o założeniu Kamieńca), zamieszkany jedynie przez ludność tubylczą 14), narażony na częste najazdy Litwinów i Jadźwingów. Panowanie ruskie stawiało zaledwie pierwsze kroki dla utrwalenia swej, zresztą krótkotrwałej, państwowości. Wiemy tylko o istnieniu w tym czasie miasta Kobrynia z przyległemi włościami, położonego na południe puszczy Kobryńskiej 15).

W tym czasie zachodzi ważny wypadek, który otwiera drogę pokojowym wpływom Polski na nasze krainy. Mianowicie w r. 1264 Bolesław Wstydliwy a w r. 1282 Leszek Czarny wytępiają do reszty plemię Jadźwingów, a ziemie ich (obecne Podlasie) zajmują stopniowo koloniści z Polski. Podlasie staje się od tego czasu jakby pomostem, przez który wsiąka w nasze strony element polski Coraz dalej na wschód idzie za chlebem nie tylko szlachcic ale i wieśniak polski, osiadając na tych obszarach i przynosząc ze sobą pierwiastki ówczesnej kultury zachodniej

Definitywne opanowanie przez Litwę naszych krain, należących poprzednio do książąt ruskich, następuje podczas panowania W. Ks. Giedymina (1317— 1341 r.), który, częściowo orężem, częściowo polityką pokojową i związkami dynastycznemi swych synów z różnymi dzielnicowymi książętami ruskimi, opanowuje olbrzymie obszary aż do morza Czarnego, w tern oczywiście Podlasie, Polesie, a więc i nasz teren. W okresie tym na obszarach księstwa Włodzimierskiego i Halickiego tworzą się liczne drobne księstwa potomków książąt Ruskich i W. Ks. {7} Giedymina, podlegających bezpośrednio władzy Wielkiego Księcia Litwy.

Wnuk Giedymina (a syn Olgierda W. Ks. Litwy), Teodor Ratneński dzierży księstwo Ratneńskie, obejmujące i nasze terytorjum. 16) Po śmierci jego księstwo ulega podziałowi. Jeden z jego synów Roman otrzymuje w dziedziczne posiadanie Kobryń z przyległemi włościami (około r. 1404) i daje początek linji dzielnicowych książąt Kobryńskich, rządzących księstwem do początków XVI-go wieku. Przez cały ten czas (od r. 1404 do r. 1517) terytorjum naszego powiatu stanowi prawie w całości integralną część księstwa Kobryńskiego, z którem dzieli wspólne losy. Zaznaczyć jednak należy, że już wtenczas, w ogólnym składzie księstwa, teren nasz zachowuje pewną odrębność terytorjalną i określany jest mianem „Wołosty Pruszanej” 17); oddzielony bowiem od Kobryńszczyzny pasmem puszczy Kobryńskiej widocznie nie miał z resztą księstwa bliższego kontaktu gospodarczego.

Księstwo Kobryńskie przetrwało zaledwie sto kilka lat. W ogólnym procesie konsolidacji ustrojów państwowych i wytwarzania się w wieku XV i XVI jednolitych władz kraju, książęta dzielnicowi, jako samodzielni władcy swych obszarów, stopniowo zanikają. W wyniku konsekwentnej polityki władz wielko-książęcych Litwy, oraz rozkładu, który następował wskutek ciągłych, nowych podziałów księstw między potomkami kniaziów, księstwa te przestają istnieć, a kniaziowie i ich potomkowie schodzą coraz niżej w swem stanowisku społecznem i wreszcie stają się równi bojarom litewskim, przemieniając się z władców dzielnicowych na poddanych monarchy—nieograniczonego władcy całego kraju.

Ostatnia z rodu kniaziów Kobryńskich kniażna Anna Semenówna {8} umiera bezpotomnie w r. 1517-ym, a większa część księstwa otrzymuje dożywotnio (do r. 1532) i tylko na prawach lennych jej mąż Wacław Kostewicz, tytułujący się Starostą Kobryńskim. Po jego śmierci król polski Zygmunt Stary darowuje obszary dawnego księstwa (a właściwie już wtenczas tylko powiatu) swej żonie, królowej Bonie. Energiczna, przebiegła, ale zarazem zapobiegliwa i gospodarna Włoszka potrafiła wkrótce objąć w swoje władanie, poza dobrami książąt Kobryńskich, również obszary dworu Sieleckiego i włości Szereszewskiej i w ten spośób zjednoczyła w swych rękach całość dzisiejszego powiatu Prużańskiego, za wyjątkiem niewielkiej części obecnej gminy Międzyleskiej, leżącej wówczas w starej włości Żdzitowskiej, a w dawnym powiecie Słonimskim. Już jednak w drugiej połowie XVI wieku obszary te rozpadają się na szereg włości, stanowiących albo dobra królewskie, albo większe, lub mniejsze dobra ziemskie. Okres władania Bony (do roku 1556-go) przyczynia się do podniesienia naszych stron pod względem gospodarczym, rozwija s ę akcja kolonizacyjna, liczne zastępy szlachty osiadają na naszym terenie (naprzykład szlachta sielecka), powstają nowe osiedla, nowe drogi i mosty, rozszerza się przestrzeń uprawna, tworzy się zarazem sprężysty, jak na ówczesne stosunki, aparat administracyjny. Wreszcie przygotowuje się podstawy do rozwoju miast na zasadach autonomicznych.

Wiek XVI jest okresem najdonioślejszych reform w ustroju W. Ks. Litewskiego, reform, pozostających w ścisłym związku z unją Lubelską (1569 r.), która z Korony i W. Ks. Litewskiego uczyniła „jedno nierozdzielne i nieróżne ciało", „jedną wspólną Rzeczpospolitą, która z dwu państw i narodów w jeden lud się zrosła i spoiła". Nie jest naszem zadaniem wymieniać wszystkie te reformy, sięgające najrozmaitszych dziedzin życia W. Ks. Litewskiego, a zespalające obszary nasze z Koroną i zbliżające je do ustroju ówczesnej Polski. Stanowi to przedmiot specjalnych studjów nad ustrojem W. Ks. Lit., to też ograniczymy się tylko do podania zmian w podziale administracyjnym {9} które miały miejsce w związku z temi reformami a dotknęły interesującego nas terenu.

Początkowo teren ów wchodził w skład woj. Trockiego. W 1520 roku zostało utworzone województwo Podlaskie, obejmujące 6 powiatów, w tej liczbie powiat Kobryński 18). Wielka reforma podziału administracyjnego W. Ks. Lit. lat 1565-66 tworzy, zamiast dawnych powiatów Kobryńskiego, Kamienieckiego i Brzeskiego, jeden wielki powiat Brzeski, obejmujący również cały obszar obecnego naszego powiatu oraz puszczę Białowieską i wciela go do nowo utworzonego województwa Brzeskiego. Odtąd, aż do upadku Rzeczypospolitej dzieje naszego terenu ściśle się wiążą z losami powiatu i województwa Brzeskiego.

Wiek XVII stanowi okres ciągłych wojen i niepokojów. Wojny z Moskwą, z Chmielnickim, wojny szwedzkie, wreszcie rozruchy wewnętrzne i częste bezkrólewia odbijają się głośnem echem i w powiecie Brzeskim. W r. 1655 wybucha wojna szwedzka (jednym z jej epizodów jest bitwa pod Brześciem w 1656 roku). Nieco później, w r. 1660, pustoszy nasze strony „Moskwicin Chowański", który, idąc z Grodna do Brześcia (przez Szereszów), „wprzód zapuścił swe czaty po okolicy", siejąc najokrutniejsze zniszczenie, mord i rabunek 19). W r. 1665 król Jan Kazimierz ogłasza uniwersał o pospolitem ruszeniu z województwa Brzeskiego przeciwko Moskwie 20).

Województwo i powiat Brzeski były w ciągu tego okresu (1660-1665) terenem przemarszów i postojów tak wojsk nieprzyjacielskich jak i wojsk naszych, ściąganych pod sztandary Rzeczypospolitej.

Ślady tego zachowały się w różnych aktach o ustaleniu {10} szkód wyrządzonych przez te wojska, naprzykład na terenie naszego powiatu szkód wyrządzonych przez tatarską kompanję Assanowicza i Abramowicza we wsiach królewskich Cichowoli, Babiej Górze i Rowbecku (Raubecku) 21). Że nie byty to wypadki pojedyncze, a klęska ogólna, świadczy o tem list hetmana Stanisława Potockiego z r. 1666, który, uwzględniając „wielkie spustoszenia włości w województwie Brzesko-Litewskiem, tak przez nieprzyjaciela koronnego, jak też i częste wojsk przechody" zabrania „pod karą na gardło" wprowadzać wojska JKM do tego Województwa 22). Już jednak w następnych dziesięcioleciach znowu rozlokowane są u nas oddziały wojskowe. W okresie panowania króla Jana Sobieskiego, dbającego o utrzymanie stałej siły wojskowej, wyznaczono w r. 1676-m Ekonomję Kobryńską (również i klucz Prużański), by dostarczały kwaterunku i wyżywienia w naturze 700 kozakom, zasłużonym w poprzednich wojnach, „aby wojska w służbie Rzeczypospolitej zostające, konserwowane być mogły" 23). W 1694-m hetman wielki W. Ks. Lit. Jan Sapieha wyznacza „dach i stanowisko regimentowi pieszemu niemieckiemu" w dobrach Starostwa Szereszewskiego, tłumacząc, że to „po skończonych operacjach pułkowi temu słuszne się należy" 24). Jednocześnie zabrania hetman temu pułkowi postoju w dobrach Linowo i zaznacza, że „te dobra całe mieć chce..." i „... stanowiska wolne" 25). Obawy widocznie były uzasadnione, bo już w r. 1698 sporządza się rejestr nowych strat spowodowanych przez chorągiew pancerną, która była rozlokowana w okolicy, między innemi i w m. Prużanie. 26).

W okresie wojny północnej powiat Brzeski jest znowu {11} terenem operacyj wojennych. W roku 1702-m szlachta brzeska postanawia wystawić z województwa 4 chorągwie pancerne po 100 osób każda „dla ochrony króla J. M.“, którego „na polskim szczęśliwie lokowaliśmy tronie". Chorągwie te mają być ściągnięte według traktów; nasza szlachta, mieszkająca przy trakcie Prużańskim, chorągwie te wystawia w Berezie, Linowej, Błudniu i Malczu, pod dowództwem Jana Komorowskiego, pisarza ziemskiego Mozyrskiego 27). Dalszy los tych chorągwi nie jest znany, natomiast w następnych latach tej wojny spotykamy na naszym terenie grasujące oddziały wojsk rosyjskich i szwedzkich. W roku 1706-m ma miejsce bitwa wojsk szwedzkich z wojskami rosyjskiemi pod Berezą-Kartuską. Po odparciu wojsk rosyjskich, wycofujących się na wschód. Szwedzi plądrują klasztor i okolice.

W roku 1736-m znowu ziemie nasze najeżdżają wojska rosyjskie, zwalczające stronników obranego przez Sejm króla Stanisława Leszczyńskiego; wojna podjazdowa trwa dwa lata. Jako pamiątka po niej z naszych obszarów zachowała się odezwa dowódcy wojsk rosyjskich Liwena z r. 1736-go do władz województwa Brzeskiego o „dobrowolnem" dostarczaniu prowjantu dla wojska, wskazująca jako miejsca dostawy miasta Kobryń i Prużanę 28).

W czasie wojny 1792 r., gdy wojska rosyjskie, popierane przez targowiczan, wtargnęły do Polski, znowu pochód odbywa się przez nasze tereny. Ślady tego pochodu znajdujemy w zanotowanych stratach, poniesionych przez Czartoryskich w ich dobrach, leżących wzdłuż traktu Szereszów—Kamieniec—Brześć. 29).

W czasie powstania Kościuszkowskiego w 1794 roku cały nasz powiat mieścił się jeszcze w granicach Rzeczypospolitej. Dzielny generał Karol Sierakowski, organizując na obszarach {12} Litwy obronę przed najeźdźcą, staje w Berezie; tamże przybył z Warszawy 19. VIII. 1794 r. również gen. Mokronowski, żądając od generałów litewskich skupienia oddziałów celem przeciwstawienia się nieprzyjacielowi 30). Pod naciskiem przeważających sił nieprzyjaciela korpus Sierakowskiego został jednak zmuszony do wycofania się na Brześć, staczając po drodze 7. IX. 1794 r. bitwę z Suworowem pod Krupczycami (pow. Kobryński), a później ponosząc ostateczną klęskę pod Terespolem (17—19. IX. 1794 r.).

Istnieją ciekawe dokumenty z rewizji grobel i mostów powiatu Brzeskiego, dokonanej w r. 1765-m przez Komisję Skarbową W. Ks. Lit. które dają pojęcie o sieci ówczesnych szlaków komunikacyjnych na terenie powiatu 31). Istniały w tym czasie:

1) trakt z Wysokiego do Litwy przez Zelwę na Kamieniec— Wisznię—Szereszów—Rudę (Rudnię?) 32).

2) trakt z Kamieńca na Prużanę do Litwy idący w powiat Wołkowyski, na Rzeczycę Murowaną (t. zw. Pociejewską) — Kozi Bród—Prużanę — Bakuny 33).

3) trakt z Kobrynia do powiatu Słonimskiego przez Kozi Bród Linowo—Winiec—Kabaki—Berezę.

4) trakt jak wyżej przez Kozi Bród — Prużanę — Połonne (Połońsk)—Winiec—Sielec 34).

5) trakt z Brześcia do Szereszewa przez Bratyłowo — Turnę Rzeczyce Murowaną—Wisznię 35).

6) trakt z Brześcia do Prużany przez Bratyłowo—Olizarów Staw—Kiwatycze—Kozi Bród.

W roku 1795-m następuje trzeci rozbiór Polski i teren naszego powiatu, który przez czterysta lat zgórą był pod berłem królów polskich, a prawie przez trzysta lat był ścisłe zespolony {13} z Rzeczpospolitą Polską, trafia pod zabór rosyjski. Dawny podział administracyjny zostaje zniesiony, utworzony zostaje powiat Prużański, wchodzący kolejno w skład gubernij Słonimskiej (1795 r.), Litewskiej (1796 r), Grodzieńsko-Litewskiej (1801 r.) wreszcie Grodzieńskiej (1840 r.). 36) Nowoutworzony powiat Prużański objął wtenczas cały obszar doby obecnej (prócz gminy Dworce) oraz rozległe obszary puszczy Białowieskiej wraz z Białowieżą i Narewką. Pozostał on w tych granicach bez zasadniczych zmian aż do wojny światowej.

Następująca rychło po tym rozbiorze śmierć Katarzyny II (1796 r.) chroni powiat na kilkadziesiąt lat (okres panowania Pawła I-go i pierwsza połowa panowania Aleksandra I-go), przedtemi poczynaniami rusyfikacyjnemi, które już zaczęto przeprowadzać z całą bezwzględnością na obszarze objętym I i II rozbiorem. Jedynie ulegają konfiskacie obszerne dobra królewskie (t zw. Gubernja Prużańska), które Katarzyna darowuje swemu ulubieńcowi feldmarszałkowi Rumiancowowi (por. roz. II „Dobra królewskie”).

Wojna 1812 roku dotyka i nasz powiat. Aczkolwiek główne działania wojenne odbywały się dalej na północ, jednak i na naszym terenie, stanowiącym osłonę linii operacyjnej Napoleona przed wypadami wojsk rosyjskich, sytuowanych w rejonie Lucka, odbywają się przemarsze wojsk, potyczki i bitwy.

W roku 1812, podczas gdy Wielka Armja Napoleona posuwała się na Smoleńsk, książę Szwarcenberg z posiłkowym korpusem austrjackim przekroczył Bug około Drohiczyna i podążył przez Prużanę do Słonima, wystawiając oddziały straży przedniej na linji rzek Piny i Muchawca i opanowując Pińsk i Drohiczyn. Wkrótce przyłącza się do Szwarcenberga gen. Reynier z korpusem Saskim. Wojska te miały za zadanie przeciwstawiać się armji rosyjskiej, która pod wodzą gen. Tormasowa, wyruszyła z Lucka, aby zagrozić od południa tyłom armji Napoleona. Armja rosyjska w ciągu dwóch tygodni opanowała linję rzek Piny i Muchawca, zajęła Kobryń a następnie Prużanę, lecz nie na długo, bo już 10 sierpnia Prużaną zajmują oddziały Szwarcenberga, dążące przez Malecż. {14}

 

Назад Оглавление Далее
 

Яндекс.Метрика